نجات

نجات من به دست توست از این محبس نجاتم ده

لباس کهنه تن را بسوزان و حیاتم ده

بیا و نقطه پایان به شعر عمر من بگذار

تنم دیوار بین ماست تنم را از میان بردار

مرا از وحشت و تردید رها کن تا رها باشم

هوای صبح بیداری شهادت را صدا باشم

همیشه در مصاف مرگ نقاب از چهره می‌افتد

چه در میدان چه در بستر پس از بیماری ممتد

بیا و جامه عصیان بپوشان بر صدای من

که تنها سهم من اینست هراس بی‌صدا مردن

مرا از وحشت و تردید رها کن تا رها باشم

هوای صبح بیداری شهادت را صدا باشم

نقاب از چهره‌ام بردار به آیینه نشانم ده

سکوتم بدتر از مرگ است بمیرانم زبانم ده

بیا و جامه عصیان بپوشان بر صدای من

که تنها سهم من اینست هراس بی‌صدا مردن

مرا از وحشت و تردید رها کن تا رها باشم

هوای صبح بیداری شهادت را صدا باشم

                        از تو

هرچه را ساختم عاقبت شکست شکست شکست

من با همیشه باختم

باختم باختم باختم باختم

من نه آبشار

من نه جویبار

من نه چشمه سار

من نه سبزه و نه رود

من نه بر آسمان گرم مهر دمیده ای

من نه از شاخ سرد قهر رمیده زود

هرچه بود از تو بود

هرچه بود از تو بود

از تو بود از تو بود

من همیشه شوره زار

من همیشه دست باز

من طلوع دائم نیاز

من همیشه با همیشه ساختم

من همیشه در همیشه سوختم

من همیشه با سوزن نگاه

با نخ آرزو

روزها

هفته ها

ماهها

سالها را به هم دوختم

هرچه بود از تو بود

هرچه بود از توبود

از تو بود از تو بود

خسته و دربه در شهر غمم

شبم از هرچه شبه سیاه تره

زندگی زندون سرد کینه هاست

رو دلم زخم هزارتا خنجره

چی میشد اون دستای کوچیکو گرم

رو سرم دسته نوازش میکشید

بستر تنهایو سرد منو

بوسه گرمی به اتش میکشید

چی میشد تو خونه ی کوچیک من

غنچه های گل غم وا نمیشد

چی میشد هیچکسی تنها نمیزاشت

جز خدا هیچ کسی تنها نمیشد

من هنوز دربه در شهر غمم

 شبم از هرچه شبه سیاه تره

زندگی زندون سرد کینه هاست

رو دلم زخم هزارتا خنجره

من هنوز دربه در شهر غمم

 شبم از هرچه شبه سیاه تره

تمام نا تمام من با تو تمام می شود

شاعر بی نام و نشان صاحب نام می شود

تمام من به نام تو

شعر دوباره می شود

بند سکوت کهنه ام

چهار پاره می شود

تمام نه تمام نه که جام ناتمام لبریخته ام

تمام نه تمام نه که ناتمامی از تو آویخته ام

تمام نا تمام من با تو تمام می شود

شاعر بی نام و نشان صاحب نام می شود

در این حریر خانگی

روی ترانه شسته ام

تمام خون من شبی

پر از ستاره می شود

از تو بر این ترانه ها

نور ستاره می چکد

بر این بلند بی صدا

غزل دوباره می چکد

بر این بلند بی صدا

غزل دوباره می چکد

***

چکه کن ای ابرک من

مثل ستاره بر زمین

طلوع میلاد مرا

در شب بی سحر بین

چکه کن ای ابرک من

مثل ستاره بر زمین

طلوع میلاد مرا

در شب بی سحر بین