فتح

با آنکه همچون اشک غم بر خاک ره افتاده ام من

با آنکه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من

در سر ندارم هوسی چشمی ندارم به کسی آزاده ام من

با آنکه از بی حاصلی سر در گریبانم چو گل

شادم که از روشن دلی پاکی ز دامانم چو گل

خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام آزاده ام من

یا رب چو من افتاده ای افتاده ی آزاده ای کو

تا رفته از جانم برون سودای هستی

آسوده ام آسوده از غوغای هستی

گلبانگ مستی آفرین همچون رهی سر داده ام

مرغ شباهنگم ولی در دام غم افتاده ام من

خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام آزاده ام من

غم که بیاید

ازهمه طرف احاطه ات میکند

قلبت فشرده میشود

سرت سنگین میشود

نفست بالانمی آید

چشمانت بارانی میشود

وگاهی هم نه 

چشمانت خیره میماند به نقطه ای

وفکر میکنی و فکر میکنی و فکرمیکنی

کلافه می شوی

به موهایت چنگ میزنی

سرتو بالامیگیری و خدارو صدامیکنی

اون خودش شاهد و ناظرکارهمه هست 

پس تمام کسایی رو که بهت بدکردن رو بهش میسپری 

اون میدونه چیکارکنه

دستی نیست ، تا

نگاه خسته ام را نوازشی دهد

اینجا باران نمی بارد

فانوسهای شهر ، خاموش و مرده اند

دست های مهربانی ، فقیرتر از من انــــد

نامردمان عشق ندیده

خنجر کشیده اند بر تن برهنه و بی هویتم

دلم می خواهد آنقدر بنویسم

تا نفسهایم تمام شود

آنقدر دفترهای کهنه را سیاه کنم

تا سرم فریاد کنند

می خواستم واژه ای پـیدا کنم ، تا

دلتنگی کهنه و بی خاصیتم را عرضه کند

ولی

واژه ها باز هم غریبی می کنند

می خواستم کاغذی بیابم ، منت نگذارد

تنش را بدستانم بسپارد ، تا نوازشش دهم

امّا ! اعتمادی نیست

این لحظه های لعنتی

باز هم مرا عذاب می دهند

این دقیقه های بی وفــــا ، بی وجدانترینِ عالم اند

آیا اینجا

آخرین ایستگاه عاشقیست؟؟؟

دختر باشی

تنها باشی

دلتنگ باشی

اواره ی کوچه و خیابان باشی

وقتی به اولین مردی که شبیهِ اوست میرسی

نزدیک میشوی

سیگارت را روشن میکنی بعد

پشت دستت را خو و و و و و ب داغ میکنی

دا ا ا ا ا ا غ ....

 بخود قول داده ام اولین برف زمستانی که بارید برایت چای درست کنم
 

باعشق

دوفنجان بلوری کنارهم منتظراولین برف زمستانی هستند

شاید بجای قند لبانت را ببوسم

می خواهم لذت گرم شدن را درکنارتو تجربه کنم

اولین برف زمستانی که ببارد من یخ خواهم زد

نه توهستی نه چای عشق

بیچاره فنجانهای بلوری آنها نیز گرم شدن را تجربه نخواهند کرد