حسادت وقتی به وجود می آید که شخص احساس کند آنچه دارد، کمترازآن چیزی است که باید داشته باشد. به طور کل وقتی انسان حسودی می کند که آنچه که دیگری دارد برایش ارزش داشته باشد.
حسود درحقیقت نسبت به قضای پروردگار خشمناک، و ازعطا و قسمت پروردگار به بندگان ناخشنوداست، واین فکربه تدریج باور به توحید وایمانش را تباه می کند؛ قرآن کریم فرمود:
((زنهار، آن چه را خداوند به سبب آن بعضی از شما را بربعضی دیگر برتری داده آرزو مکنید؛ برای مردان از آن چه کسب کرده اند بهره ای است،وبرای زنان نیز از آنچه کسب کرده اند بهره ای است، وازفضل خدا درخواست کنید، که خدا به هر چیزی داناست.))
حسود،کافی است بداند که هیچ چیزمانع بخشش های خدا وهیچ امری بازدارند? قضای الهی نیست.بنابراین،باحسادتش،نعمت ازدیگران زایل نمی شود جز آن که تبعات وآثار زشت حسادت برای او باقی می ماند؛ وحسادت در دنیا به بیماری تن و روان- ودر آخرت به سنگینی عذاب مبدل خواهد شد.
حسادت یک احساس مطلق نیست، بلکه مخلوطی است از خشونت وشکست. خشونتی که حسود احساس می کند مانع از رنج بیشتر اواز شکست می شود. اگرشخص حسود جلوی خشونتش را بگیرد بیشتر از شکست رنج می کشدو چنین شخصی متوجه می شود که اگر او تمام قدرتش راهم به کار ببرد به حق دیگری نخواهد رسید. به همین دلیل فرد دچار افسردگی شدید وفلج کننده ای می شود. زیرا از خودش سوال نمی کند که به چه وسیله ای فرد مورد نظر به خوشبختی رسیده است.
حسادت هیچ دلیل بیولوژی ندارد بلکه به مرورزمان ودراثر تجربیاتی که شخص حسود در زندگی به دست می آورد، شکل می گیرد. این افراد معمولاً، بیشتر اوقا ت دروغ می گویند.. حسد سوهان روح است حسود نه خوشبخت است ونه خوشوقت
