فتح

دلم به حال سیگارم می‌سوزد

من میسوزم، سیگارم هم با من می‌سوزد!

من به جرم عاشقی و سیگار به جرم رفاقت

چه مردم ....... همه می‌گویند این رفیق را ترک کن!

گفت : چته؟چرا این قدر غمگینی؟نکنه هنوز دوستش داری؟

گفتم:با چشمهای پر اشک گفتم آره

گفت:مگه تو خودت هم نمیخواستی ازش جدا بشی؟

گفتم : آره ولی مجبور شدم

گفت :پس ناراحتی نداره که،پاتو بذار روقلبت

گفتم :نمیتونم آخه اسم اون رو قلبم حک کردم

پامو رو قلبم نذاشتم ولی از کنارش رد شدم

با شما آیندگانم ای جهان‌سازان خشنود

ای برابرهای فردا قرن ما قرنی چنین بود

قرن زندان قرن میله قرن اعدام حقیقت

قرن تن دادن به دار و قرن کشتار شهامت

قرن استعمار خاک و قرن استثمار انسان

قرن تن دادن به دار و دل بریدن از دیاران

قرن دلالان خون و قرن همخانه فروشان

قرن ضحاکان پیر و سلطه افعی به دوشان

قرن زندان قرن میله قرن اعدام حقیقت

قرن تن دادن به دار و قرن کشتار شهامت

با شما آیندگانم ای جهان سازان خشنود

ای برابرهای فردا قرن ما قرنی چنین بود

قرن زندان قرن میله قرن اعدام حقیقت

قرن تن دادن به دار و قرن کشتار شهامت

گیرم که در باورتان به خاک نشسته‌ام

و ساقه‌های جوانم از ضربه‌های تبرهاتان زخم‌داراست

با ریشه چه می‌کنید

گیرم که بر سر این بام 

بنشسته در کمین پرنده‌ای

پرواز را علامت ممنوع می‌زنید

با جوجه‌های نشسته در آشیانه چه می‌کنید

گیرم که می‌زنید

گیرم که می‌بُرید

گیرم که می‌‌کشید

با رویش ناگزیر جوانه چه می‌کنید

تمام بغض قناریها صدات رو ترسونده

اجاق کینه پاییزی گلهات رو سوزونده

تو اون ستاره خاموشی که خواب تو رو برده

پیام سرخ شقایقها تو قلب تو مرده

چشم‌هات مثل شب بارونی

دلت پراز غم پنهونی

مثل پرنده زندونی 

بخون به ناله دل

مثال تیغ گل زردم

یه شعر خسته پر دردم

ببین که قایق امیدم

نشسته بی تو به گِـل

غم غریب کدوم غروبی

که عطر پاییز گرفته بوی تنت

نگات به سوی کدوم ستاره‌است

که قلب پاره‌است به زیر پیرهنت

من و تو چله نشین این شب پر اندوهیم

من و تو سایه غمگین غروب رو کوهیم

چرا به سفره ما دیگر نشانی از نان نیست

به خاک غمزده شهرم نمی ز باران نیست

تمام بغض قناریها صدات رو ترسونده

اجاق کینه پاییزی گلهات رو سوزونده

تو اون ستاره خاموشی که خواب تو رو برده

پیام سرخ شقایقها تو قلب تو مرده

چشم‌هات مثل شب بارونی 

دلت پرازغم پنهونی

مثل پرنده زندونی 

بخون به ناله دل

مثال تیغ گل زردم

یه شعر خسته پر دردم

ببین که قایق امیدم

نشسته بی تو به گِـل
 
 

زهی عشق، زهی عشق که ما راست خدایا


چه نغز است و چه خوب است و چه زیباست خدایا


چه گرمیم، چه گرمیم از این عشق چو خورشید


چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا


فرو ریخت، فرو ریخت شهنشاه سواران


زهی گرد، زهی گرد که برخاست خدایا


فتادیم، فتادیم بدان سان که نخیزیم


ندانیم، ندانیم چه غوغاست خدایا


نه دامی است نه رنجیر همه بسته چراییم؟


چه بند است چه زنجیر که بر پاست خدایا؟


زهی عشق، زهی عشق که ما راست خدایا


چه نغز است و چه خوب است و چه زیباست خدایا


چه گرمیم، چه گرمیم از این عشق چو خورشید


چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا